ای عزیز زمین و زمان.....

      دیر زمانی است که رنج انتظارت را به دوش می کشیم و تبسم شیرینت را در شکفتن گل های عدالت جستجو می کنیم. دل های بی قرارمان، قرار تو را می جویند و سینه های داغدارمان در کنار تو آرام می گیرند، افسرده ایم و پژمرده.

      می خواهیم در بهار طبیعت دوباره سبز شویم. آبی بر باغچه ی دلمان بپاشی تا عطر یاس های آن، ملائک عرش را نیز سرمست کند. دلمان می خواهد به مهمانی دلمان بیایی و در کنار سفره ی ساده ی نداری هامان به شکرانه ی داشته هامان شادی با ولایت بودنمان را جشن بگیریم.

       دلمان می خواهد بیایی تا شکوفه های انتظارمان به گل بنشیند و قلب های بی قرارمان در سایه ی عدالتت آرام بگیرند. بیا، به مهمانی دلمان بیا، بیا و چشم های ما را بیش از این در انتظار مگذار. به راستی کی می شود که بیایی و ابر های متراکم در این ظلمتکده ی تاریک را بزدایی و چشم های در حسرت مانده ی زیارت آفتاب را به نوازش نور و مهربانی فراخوانی. کی می شود راه های گم شده و گم شدگان در راه با یک اشاره به صراط مستقیم رهنمون سازی و خستگان را توانی دوباره بخشی.

       کی می شود از پس پرده ی غیبت در آیی و این انتظار به سر آید؟ کی می شود؟!!

نوشته شده توسط: بارون